Lasko
Dołączył: 20 Lip 2011
Posty: 95
Przeczytał: 0 tematów
Ostrzeżeń: 0/5
|
 Wysłany: Śro 12:54, 27 Lip 2011 Temat postu: Odzież i sprzęt od angielskiego żołnierza w Korei |
|
|
The development of the British 1950 Pattern Combat Uniform
The formidable weather encountered in Korea led the British forces into developing a new combat uniform, closely modelled on the US M1943 multi-layered system. This innovative uniform system was to outfit the British Army for the next 45 years and was to form the basis of uniform development into the 21st century.
The country of Chosin, or Korea to westerners, was a small nation of some 85,000 square miles, a peninsula between the Yellow Sea and the Sea of Japan. Forested and mountainous the climatic variations were harsh by comparison to the UK. Winters were very cold and dry whilst summers were hot and humid with frequent and heavy rainfall of up to 11 inches during the rainy season. The cold in the north was intensified by Siberian winds blowing through Manchuria; with the autumn months being prone to typhoons the climate was certainly hostile.
Since 1910 Japan had occupied Korea and its neighbour Manchuria. During WWII Korean soldiers fought alongside Japanese during the struggle to free the Far East of western influence and domination. Although allied to the Americans and British, Russia had declined to employ her forces against Japan, being content to gain as much advantage as possible against Germany with the prospect of rich pickings following defeat of the Fatherland. However, the fall of Germany and the dropping of the first atomic bomb on 6 August gave Stalin a change of heart and the necessary motivation to come to the aid of his allies; the inevitable defeat of Japan and consequent prospect of territorial gains and remuneration was just too tempting. On 8 August Russia declared war on Japan, the following day the second atomic bomb was dropped and Japan's fate was sealed, 1,158,000 Russian troops crossed into Manchuria intent on reaching Korea. The Emperor Hirohito accepted that his nation was doomed and to avoid total annihilation Japan accepted surrender terms on 10 August; it was not until 2 September that the documents were signed. The intervening weeks allowed Russia to add Sakhalin and the Kurils to their occupied territory and, on 24 August, sign a treaty of alliance with China.
2 September 1945 saw the end of the Second World War, but also the division of Korea and the sewing of seeds of discontent that would lead to another major conflict. Korea was divided along the 38th parallel, Japanese troops in the north of the country surrendering to Russian forces, those to the south of the line surrendering to American troops. Despite a statement of intended Korean independence first made in 1943 the division was to destroy 'Chosin'. A joint commission was formed to decide on how to re-establish Korea as an independent nation, with China, Russia, America and Great Britain having a say in proceedings. By the spring of 1946, and with international relations strained, it became obvious that an impasse had been reached and that the representative nations would never reach mutually acceptable terms. In 1947 the United Nations stepped in. An impotent attempt at returning Korea to its people followed but failure was inevitable and in August 1948 Syngman Rhee proclaimed the Republic of Korea in the part of the country south of the 38th parallel. In direct response the Russian puppet Kim Il-Sung declared the north the Democratic Republic of Korea; the division of Korea was complete. Il-Sung and Rhee both laid claim to the country but it was only the government of the ROK that gained recognition and in 1949 was allowed to apply for membership of the UN. An application from the DRK was refused.
American occupation forces departed from South Korea at the height of the 'Cold War' in 1949; many redeployed to Europe to help counter the very real threat of another major conflict in that theatre. American military planning was geared to a major conflict, although post-war reductions had depleted her army to a little over 593,000 men, 111,430 of whom were in the Far East with another 88,956 in Europe. Under-manning was a problem and most infantry regiments were a battalion under strength. Britain's military had also suffered post-war cutbacks, but as well as contingency planning for a European war were committed to policing restless colonies clamouring for independence. It should also be mentioned that at this time America was doing its utmost to keep Britain's colonial influence in the Far East and Pacific to an absolute minimum. It strongly urged due consideration to requests for independence from the empire, and justified American dominance in the Pacific whilst conveniently overlooking American occupied colonies such as Puerto Rico (one of many previously Spanish dependencies taken in the Spanish American War).
On 25 June 1950 the DRK took the initiative in the reunification of Korea, invading the south with motivated, well-equipped divisions of the Korean People's Army in overwhelming numbers. The communists pushed the stunned South Koreans before them, overrunning the token forces that America had managed to put in theatre in July, President Truman having authorised armed intervention at the end of June. By the close of August the north had almost achieved her aim, leaving the south a narrow front around the port of Pusan in the south-east; by this time the world had taken notice and United Nations troops under General Douglas MacArthur were pouring into Pusan. The UN soon had almost total air and sea superiority, the peninsula proving ideally suited to naval actions. By early September the momentum of the attack had faltered under the pressure of lengthened supply lines constantly under attack from UN aircraft. On 15 September the UN took advantage of its superiority and landed troops at Inchon less than 20 miles from Seoul, the capital of South Korea, which was recaptured 11 days later. On the 16th UN forces broke out of Pusan and began the push toward the 38th parallel; the UN administration faltered but soon authorised the continuation of the conflict across the 38th parallel in an effort to destroy enemy resistance. The Chinese were gravely concerned at the prospect of such a powerful force rapidly approaching their borders and destroying a fellow communist regime in the process. The UN had undoubtedly taken this into account before crossing the line but had obviously considered the risk necessary. The Chinese reacted decisively against the threat that reached her borders by the end of October and on 25 November, in intense cold, 180,000 Chinese attacked UN forces in North Korea, eventually driving them back beyond the Imjin River. By April 1951 the line had stabilised roughly along the 38th parallel.
MacArthur had constantly and openly criticised the UN and President Truman for their lack of initiative in not pushing the assault into China; an attempt to destroy any future communist domination in the Far East would have been an action that was openly against both UN and US policies. Eventually Truman was pushed too far and the risk of war involving the USSR was so great that MacArthur had to go. On 11 April 1951 he was replaced by General Mathew B. Ridgway, the commander of the 82nd Airborne Division during the assault on Normandy. Eleven days later the Chinese mounted a major assault, but despite initial gains the enemy was soon pushed back beyond their start lines. By July a communist instigated ceasefire had been called and negotiations begun; discussions soon failed and the UN resumed offensive operations, pushing further north. At the end of October the communists once again instigated talks, allowing them time to build reserves but allowing the UN to do likewise. Talks almost broke down again but continued intermittently and doggedly for the next two years, during which time, and despite heavy losses, neither side was to make any further major gains. Eventually terms were 'agreed' and an armistice was signed on 27 July 1953 at Panmunjom. By the end of September 978 British POWs had been released, one choosing to stay in North Korea. There had been over 490,000 UN casualties including 72,500 dead, the communists losing 1,350,000 killed or wounded. Korea had been ravaged but the UN had shown its willingness to protect any nation that might call upon it for help against foreign aggression or oppressors. The right of the people of the Republic of Korea to exist as a nation had been affirmed and the UN had declared its bias.
The distinguishing feature of the members of the United Nations was the proliferation of US equipment, particularly during the first winter, the severity of which came as a shock to most nations, including the British. 41 Commando was one unit that was equipped entirely from US sources and apart from the Green Beret, were indistinguishable from US troops.
Many men found their clothing was inadequate, some even arriving in theatre with tropical clothing. The first British troops to arrive were from the 27th Brigade; coming from Hong Kong and wearing Jungle Green they were ill equipped for Korea and had to be fitted out from American stores. Others were less fortunate. The British 29th Infantry Brigade fared worse than the 27th; having proceeding to Korea from the UK, they had received the only equipment available, suited to a European winter and inferior to the US kit. None of the clothing was adequate for the temperatures as low as -20°F that they would have to survive. Despite this inadequacy the actual incidence of incapacitating cold injury during the winter of 1950—51 was only 2.13 per cent of wounded, with a low of 0.65 per cent to a high of 7.82 per cent in some units. The conditions were not easy to overcome; true arctic temperatures are relatively constant and can, with training and correct clothing, be countered. Korean temperatures varied dramatically during a 24-hour period; clothing that was barely adequate during a cold night could be too hot during the (often more active) day.This would lead to sweating during daytime, and problems with the cooling and freezing of moisture as the temperature dropped. Whilst the cold-related casualty figures are lower than they may have been there is no doubt about the suffering endured by the men on the ground, a problem recognised by both British and Americans who set in motion a programme for modernising the soldiers' clothing.
The first winter saw extensive action being taken to develop new clothing, which for British troops was adopted as the 1950 pattern combat dress, designed specifically for use in cold, wet weather. This pattern was based on the US M43 uniform and layering principle, having no less than seven layers available dependent on weather conditions. The Americans were also caught out by the climate, surprising considering that they had occupied South Korea since 1945, but soon put their efforts into developing a new combat uniform, introduced as the 1951 pattern but basically an improved 1943 ensemble. In fairness to all it should be pointed out that shortcomings of equipment were a product of the rapid expansion of the conflict.Had it not escalated in such a short space of time the logistics system could have managed and troops would have had better supplies of equipment. The new uniform was issued to the 1st Commonwealth Division for the winter of 1951-52.
The 1950 Pattern Combat Dress
During the Korean conflict the 1949 BD had largely replaced earlier patterns; the first winter saw BD and an assortment of WW2 cold weather kit, including windproofs and wool jerseys, issued in an attempt to combat the cold. The arrival of the 1950 uniform was to relegate BD to barracks dress or as an additional layer in the new system. Like its US counterpart the 'Smock Combat, 1950 pattern' (also called 'Smock, Combat, Sateen'), 'Trousers, Combat' and the 'Parka, Middle' were all made from a hard-wearing water-repellent sateen fabric with cotton lining to the smock and pile lining in the case of the parka. The smock had four external patch pockets, the lower two having a central pleat increasing the carrying capacity and an elasticated edge to prevent loss of contents; all were closed by a buttoned flap. Internally there were two open-topped breast pockets and a large poacher's pocket across the inside rear. The front was closed by a full-length zip, running from neck to just below the waist, and a full-length storm flap. A draw-cord at waist and lower edge improved heat retention. At the rear of the collar three buttons provided for the attachment of the hood with its drawstring and press stud fastening, the outer two of the three buttons also being used to secure the epaulettes. A small tab could be fastened across the front of the collar, when worn up, for additional protection. The sleeves were reinforced for their full circumference at the elbow, being finished at the wrist by a gusset secured by one of two buttons, whilst a small ventilation aperture was positioned in the armpit.
The trousers were basically a cotton sateen version of BD trousers. Individual size adjustment was necessary to allow for the varying number of undergarments worn; this was effected by button adjustable tabs at the waist. The front knee was reinforced by a double layer of fabric, as was the seat, and a two-way zip closed the trouser fly whilst an additional button flap gave increased wind protection on early production trousers. A drawstring at the leg cuff allowed for tightening around the boot and protection from the wind. The peaked 'Combat Cap' was made from the same fabric as the smock lining; it had a leather sweatband, waterproof crown liner, and flannel fabric to the side flaps which could be dropped down over the ears and held in place using the chin-strap. A stitched section on the front of the cap allowed for the fitting of a badge. All of the 1950 pattern kit had 'user labels' giving details of how to get the best out of the garment. That in the cap was most concise, reading:
COMBAT CAP
1. Use chin-strap to secure back curtain over ears.
That in the smock was rather more elaborate:
SMOCK COMBAT
1. Lubricate zipper fastener with lightly oiled cloth for free movement.
2. If zipper snags, work loose gently. Do not use force.
In extreme weather the hood could be worn over the combat cap. A warm combination, this did however severely restrict the wearer's hearing and therefore the combat efficiency and safety of front-line soldiers.
FOR COLD WEATHER
1. Tie the waist drawcord loosely before closing zipper fastener.
2. Button front flap for added protection.
3. For additional warmth tighten both bottom edge drawcord and cuffs.
4. For ventilation loosen draw-cords and/or open zipper closure.
HOOD
Attach hood to the button at back of the neck under collar and to the shoulder strap buttons.
KEEP COOL. DON'T OVERHEAT
When the combination of smock, liner and other layering garments of the M1950 pattern uniform were in themselves insufficient the 'Parka-Middle' provided a final outer layer. Inspired by the US M1948 parka it had a cotton sateen outer with a pile fabric inner, this pile extended through the sleeves and into the attached hood. There was a single drawstring at the waist, the lower edge being secured by a long 'Donkey Tail' that passed from the rear lower edge of the garment, between the wearer's thighs and fastened to two buttons positioned at the front. There were no interior pockets but two large patch pockets were located on the front lower skirt.
A zip and button-over storm flap closed the front opening. Sleeves were reinforced as on the smock but were closed at the cuff by a strap and buckle arrangement. The integral hood could be closed around the face using drawcords, a separate cord at the rear serving to reduce the bulk of the hood when worn without other headgear.
A large peak extended around the hood, it had a wired outer rim that could be shaped around the face to exclude all but a breathing hole, or to suit the wearer's needs. A tab closed across the neck by means of a fabric loop and a metal hook. All of the buttons used on the parka were of a large 3 cm size assisting in their manipulation with gloved hands.
The leather soled and fully studded, 'Ammo boot' had served the British army reasonably well for many years, development of footwear taking a low priority in the British army. Whilst looking to the American designs for our clothing we would have done well to have also examined the boots being issued to the GIs. The ammo boot was however recognised as being unsuited to Korea; limited insulation properties and a thin porous sole were poor for use during an English winter but spelt disaster in climates such as Korea's. The solution for the die-hard designers was to modify the ammo boot; this was done by enlarging the whole boot, in relation to its size range, enabling a thick insole to be worn with extra socks. The toe cap was widened and heightened, and a thick cleated rubber 'Commando sole' was added. The 'new' boot was called the 'Boot, CWW' (Cold Wet Weather) which although being an improvement on the ammo boot still fell short of the footwear on issue to US forces in theatre.
Martin J. Brayley
Praca przes Google 
Rozwój brytyjskiej 1950 Uniform walki wzór
Ogromne pogoda napotkanych w Korei doprowadziła do wojsk brytyjskich w rozwój nowych jednolitych walki, wzorowany na M1943 amerykański system wielowarstwowy. Ten innowacyjny system jednolitej było strój brytyjskiej armii przez następne 45 lat i był stanowić podstawę spójnego rozwoju w 21 wieku.
Kraju Chosin lub Korei do Zachodu, były małym krajem niektórych 85.000 mil kwadratowych, półwysep między Morzem Żółtym i Morzu Japońskim. Leśnych i górskich wahań klimatycznych były surowe w porównaniu do Wielkiej Brytanii. Zimy były bardzo zimne i suche lata, podczas gdy były gorące i wilgotne, z częstymi i intensywne opady deszczu do 11 cali w porze deszczowej. Zimno w północnej potęgował wiatr wieje przez Mandżurię syberyjskich, z jesiennych miesięcy są podatne na tajfuny klimat był na pewno wrogie.
Od 1910 roku Japonia zajmował Korei i Mandżurii jego sąsiada. Podczas II wojny światowej żołnierzy koreańskich walczył u boku Japończyków podczas walki o wolność na Dalekim Wschodzie zachodnich wpływów i dominacji. Chociaż sojusznikiem Amerykanów i Brytyjczyków, Rosji spadł do zatrudnienia jej siły przeciwko Japonii, byli zadowoleni, aby uzyskać jak najwięcej korzyści, jak to możliwe z Niemcami z perspektywą bogaty biorÄ po klęsce ojczyzny. Jednak upadek Niemiec i zrzucenie pierwszej bomby atomowej 6 sierpnia wydał Stalin przemiany serca i niezbędne motywację do niesienia pomocy jego sojuszników, nieuniknione porażki z perspektywy Japonii i konsekwentne zdobycze terytorialne i wynagrodzenie po prostu zbyt kuszące. W dniu 8 sierpnia Rosja wypowiedziała wojnę Japonii, następnego dnia druga bomba atomowa została zrzucona i los Japonii był przesądzony, 1158000 wojska rosyjskie przekroczyły granicę z zamiarem Mandżurii po osiągnięciu Korei. Cesarz Hirohito przyjmuje się, że jego naród był skazany i uniknąć całkowitej zagłady Japonii przyjęła warunki kapitulacji w dniu 10 sierpnia, nie było do 2 września, że dokumenty zostały podpisane. Tydzień interwencji pozwolił Rosji, aby dodać Sachalin i Kurils ich terytorium okupowanym, a 24 sierpnia, podpisać traktat sojuszniczy z Chin.
02 września 1945 zobaczyłem koniec II wojny światowej, ale również podział Korei i szycia nasion niezadowolenia, które prowadziłyby do innego poważnego konfliktu. Korea została podzielona wzdłuż 38 równoleżnika, japońskich żołnierzy na północy kraju poddania się wojsk rosyjskich, tych, na południe od linii poddania się wojsk amerykańskich. Pomimo zaleceń dotyczących Korei niepodległość po raz pierwszy w 1943 roku podziału było zniszczenie "Chosin". Wspólna komisja została utworzona w celu podejmowania decyzji dotyczących przywrócenia Korei jako niepodległe państwo, z Chin, Rosji, Ameryki i Wielkiej Brytanii o coś do powiedzenia w postępowaniu. Do wiosny 1946 roku i stosunków międzynarodowych napięte, stało się oczywiste, że impas został osiągnięty i że przedstawiciel narody nigdy nie osiągnie wzajemnie akceptowanych warunkach. W 1947 roku ONZ wkroczyła bezsilne próby powrotu Korei do ludzi, ale po awarii było nieuniknione i w sierpniu 1948 roku Syngman Rhee ogłosił Republiki Korei w części południowej kraju 38 równoleżnika. W odpowiedzi rosyjski lalek Kim Il-Sung oświadczył północy Demokratycznej Republiki Korei, podział Korei była kompletna. Il-Sung i Rhee zarówno pretensje do kraju, ale dopiero rząd Republiki Korei, które zyskały uznanie i w 1949 roku może ubiegać się o członkostwo w ONZ. Wniosek z DRK został odrzucony.
Amerykańskich sił okupacyjnych odszedł z Korei Południowej na wysokości "zimnej wojny" w 1949 roku, wielu przesuniętych do Europy, aby pomóc przeciwdziałać bardzo realne zagrożenie innego poważnego konfliktu w tym teatrze. Amerykańskiego wojskowego planowania przeznaczona była do poważnego konfliktu, choć po wojnie redukcje miały wyczerpania jej armii do nieco ponad 593 tysięcy ludzi, z czego 111430 na Dalekim Wschodzie z innym 88.956 w Europie. W obsady problem i najbardziej pułków piechoty batalion pod siłę. Wojskowych w Wielkiej Brytanii także poniosła powojennej cięcia, ale jak plany awaryjne dla wojny w Europie zostały zobowiązane do policji niespokojny kolonie domagają się niepodległości. Należy również wspomnieć, że w tym czasie Ameryka robił wszystko, aby utrzymać kolonialnych wpływów Wielkiej Brytanii na Dalekim Wschodzie i Pacyfiku do absolutnego minimum. To usilnie należytym uwzględnieniem wniosków o niezależność od imperium i uzasadnione amerykańskiej dominacji na Pacyfiku podczas wygodnie z widokiem amerykańskich kolonii okupowanych takich jak Puerto Rico (jeden z wielu wcześniej hiszpański zależności podjęte w hiszpańskiej wojnie amerykańskiej).
W dniu 25 czerwca 1950 r. DRK podjęła inicjatywę zjednoczenia Korei, inwazji na południe z zmotywowanych, dobrze wyposażone oddziały Armii Koreańskiej Ludowej w przeważającej liczby. Komuniści pchnął oszołomiony Korei Południowej przed nimi, przekroczenia znak siły Ameryce udało się umieścić w teatrze w lipcu, prezydent Truman wydał zezwolenie zbrojnej interwencji pod koniec czerwca. Przez blisko sierpnia na północy niemal osiągnęła swój cel, pozostawiając południe wąskim frontem wokół portu Pusan w południowo-wschodniej, w tym czasie na świecie miały powiadomienia i ONZ wojska pod dowództwem generała Douglasa MacArthura wylewały w Pusan . ONZ wkrótce niemal całkowitego powietrza i wyższości morze, półwysep okazuje idealnie nadaje się do morskich działań. Na początku września tempa ataku załamał pod presją wydłużone linie zaopatrzenia nieustannie atakowane przez samoloty ONZ. W dniu 15 września ONZ wykorzystał swoją przewagę i wylądował oddziały w Inchon mniej niż 20 mil od Seulu, stolicy Korei Południowej, który został zdobyty 11 dni później. W dniu 16 sił ONZ wybuchła w Pusan i zaczął naciśnięcie w kierunku 38. równoleżnika; administracja ONZ załamał się, ale wkrótce zezwolenie na kontynuację konfliktu na 38. równolegle w celu zniszczenia oporu wroga. Chińczycy byli poważnie zaniepokojeni perspektywą tak potężną siłę szybko zbliża się do swoich granic i zniszczenie kolegów reżim komunistyczny w procesie. ONZ miała niewątpliwie wziąć to pod uwagę przed przekroczeniem linii, ale najwyraźniej za ryzyko konieczne. Chińczycy zareagowali zdecydowanie przed zagrożeniem, jakie osiągnęła jej granic do końca października i 25 listopada, w chłód, 180000 chińskich zaatakowała sił ONZ w Korei Północnej, w końcu jazdy z powrotem za rzeką Imjin. W kwietniu 1951 roku linia ustabilizowała się mniej więcej wzdłuż 38 równoleżnika.
MacArthur stale i otwarcie skrytykował ONZ i prezydenta Trumana za brak inicjatywy w nie wciskając atak w Chinach; próba zniszczenia wszelkich przyszłych komunistycznej dominacji na Dalekim Wschodzie byłby działania, które jawnie przeciwko obu ONZ i polityka Stanów Zjednoczonych . Ostatecznie Truman był zbyt daleko, a ryzyko wojny z udziałem ZSRR był tak wielki, że MacArthur musiał odejść. W dniu 11 kwietnia 1951 roku został zastąpiony przez generała Mathew B. Ridgway, dowódca 82. Dywizji Powietrznodesantowej podczas ataku na Normandię. Jedenaście dni później Chińczycy montowane poważny atak, ale pomimo początkowych zysków wroga szybko zepchnięte poza ich linii startu. W lipcu komunistycznego podjęło zawieszenia broni został powołany i rozpoczęte negocjacje, dyskusje i nie tylko ONZ wznowione operacji zaczepnych, naciskając dalej na północ. Pod koniec października komuniści po raz kolejny podjęło rozmowy, co pozwala im czasu, aby zbudować zastrzega ale pozwalające ONZ zrobić to samo. Rozmowy prawie załamał się ponownie, ale nadal sporadycznie i wytrwale przez następne dwa lata, w czasie których, mimo ciężkich strat, żadna ze stron nie była do dokonywania dalszych znacznych korzyści. W końcu warunki były "zgodzili się" i podpisano rozejm w dniu 27 lipca 1953 w Panmunjom. Pod koniec września 978 brytyjskich jeńców wojennych został zwolniony, jeden decydując się na pobyt w Korei Północnej. Nie było ponad 490 tysięcy ofiar, w tym 72.500 ONZ martwych, komuniści utraty 1.350.000 zabitych lub rannych. Korea zostało zniszczonych, ale ONZ wykazał gotowość do ochrony narodu, który może wezwać go o pomoc przed obcą agresją lub prześladowców. Prawo ludzi z Republiki Korei istnieć jako naród zostały potwierdzone i ONZ oświadczył jej stronniczości.
Cechą wyróżniającą członków Organizacji Narodów Zjednoczonych był rozbudowy wyposażenia USA, zwłaszcza podczas pierwszej zimy, ciężkości, który był szok dla większości krajów, w tym Wielkiej Brytanii. 41 Commando była jedną jednostkę, która została wyposażona w całości ze źródeł amerykańskich, a poza Green Beret, były nie do odróżnienia od amerykańskich żołnierzy.
Wielu mężczyzn znaleziono ich odzież była niewystarczająca, niektórzy nawet przybyciu do teatru z tropikalnych odzieży. Pierwsze oddziały brytyjskie przyjechać były od 27 Brygady; pochodzących z Hongkongu i sobie Green Jungle były odpowiednio przystosowane dla Korei i musiał być wyposażony z amerykańskich sklepów. Inni mieli mniej szczęścia. Brytyjski 29-szy Brygady Piechoty Gorzej niż 27; o przystąpieniem do Korei z Wielkiej Brytanii, dostali tylko sprzęt dostępny, nadaje się do europejskiej zimy i niższe w stosunku do USA zestawu. Żadne ubranie odpowiednie do niskich temperatur, -20 ° F, które muszą przeżyć. Mimo to nieadekwatność rzeczywistej częstości występowania obezwładniające zimno szkody w czasie zimy 1950/51 tylko 2,13 procent rannych, z minimum na poziomie 0,65 procent do wysokiego 7,82 procent w niektórych jednostkach. Warunki nie były łatwe do pokonania; true temperaturach arktycznych względnie stałą i może z odzieżą szkolenia i poprawne, przeciwdziałać. Koreański temperaturach znacznie zróżnicowane w okresie 24-godzinnym; odzież, który był ledwie wystarczające w zimną noc może być zbyt gorący w (często bardziej aktywne) day.This doprowadzi do pocenia się w ciągu dnia, a problemy z chłodzenia i zamrażania wilgoci jak temperatura spadła. Choć zimno związanych liczby wypadków są niższe niż może ich nie ma wątpliwości co do cierpień znoszonych przez ludzi na ziemi, problem uznawane przez obie Brytyjczycy i Amerykanie, którzy w ruch programu modernizacji odzież żołnierzy.
Pierwszej zimy widziałem szeroko zakrojonych działań podejmowanych w celu opracowania nowych ubrań, które na brytyjskich żołnierzy zostało przyjęte jako 1950 sukienka walki wzór, zaprojektowany specjalnie do używania w zimnej, mokrej pogody. Ten wzór został w oparciu o jednolite zasady M43 USA i warstw, o nie mniej niż siedem warstw dostępne w zależności od warunków pogodowych. Amerykanie byli także złapać przez klimat, zaskakujące biorąc pod uwagę, że zajmował Korei Południowej od 1945 roku, ale wkrótce umieścić swoje wysiłki na opracowaniu nowego jednolitego walki, wprowadzone w 1951 r., wzorem, ale przede wszystkim poprawę 1943 zespół. W uczciwość wszystkim należy podkreślić, że braki wyposażenia były efektem szybkiego rozwoju conflict.Had nie nasiliły się w tak krótkim czasie system logistyki może udało i wojska miałyby lepiej dostawy sprzętu . Nowy mundur został wydany do Wydziału Commonwealth 1-ty na zimę 1951/52.
1950 Dress walki wzór
W czasie konfliktu koreańskiego 1949 r. BD miał w dużej mierze zastąpione wcześniej wzorców; pierwszej zimy widziałem BD i asortyment WW2 zimno zestaw pogodowych, w tym windproofs i koszulki wełny, wydane w próbie walki z zimna. Przybycie 1950 mundurze pozbawienie BD ubierać koszarach lub jako dodatkowa warstwa w nowym systemie. Podobnie jak jego amerykański odpowiednik "Walka Smock, 1950 wzór" (zwany również "Smock, Combat, Satyna"), Spodnie, Combat "i" Parka, Bliski były wszystkie wykonane z wytrzymałego wodoodpornego materiału satyna z bawełniana podszewka w fartuch i podszewka stos w przypadku parka. Fartuch miał cztery zewnętrzne kieszenie, dwa dolne z centralnym plisą zwiększenie nośności i elastyczna krawędź, aby zapobiec utracie zawartości; wszystkie były zamknięte przez guzik klapą. Wewnątrz było dwóch otwartych szczycie kieszenie i duży kłusownika kieszeni na tylnej wewnętrznej. Z przodu została zamknięta na zamek błyskawiczny na całej długości, biegnący od szyi do poniżej pasa, a na całej długości klapy burzy. Draw-przewód w pasie i dolnej krawędzi poprawę retencji ciepła. W tylnej części kołnierza trzy przyciski, pod warunkiem zajmowania kaptur z sznurkiem i mocowania na zatrzaski, dwie zewnętrzne z trzech przycisków również wykorzystywany do zabezpieczenia epolety. Małych kartę można przymocować wzdłuż przedniej części kołnierza, podczas noszenia się, dla dodatkowej ochrony. Rękawy zostały wzmocnione za cały obwód w łokciu, jest gotowych na nadgarstku przez klin zabezpieczone przez jednego z dwóch przycisków, podczas gdy mały otwór wentylacyjny był umieszczony w dole pachowym.
Spodnie były w zasadzie w wersji satyna, bawełna spodnie BD. Indywidualne dostosowanie rozmiaru było konieczne, aby umożliwić różną liczbą bieliznę nosić, i to zostało dokonane przez przycisk regulacji kart w talii. Przed kolana została wzmocniona przez podwójną warstwą tkaniny, jak siedzenia, a dwukierunkowy zamek zamknięty w locie spodni, podczas gdy dodatkowe klapy przycisk dał zwiększenie ochrony przed wiatrem na początku spodnie produkcji. Ściągane w mankiet nogi pozwoliło na zacieśnienie po rozruchu i ochrony przed wiatrem. Szczyt "Cap bojowe" wykonany został z tego samego materiału, co podszewka kitel, miał skórzaną opaska, wodoodporny liner korony i tkaniny flanelowe do klap bocznych, które mogłyby być spadł na uszy i utrzymywane na miejscu za pomocą brody pasek. Szyte sekcji na przedniej pokrywy pozwoliło na zamontowanie odznakę. Wszystkie z 1950 roku zestaw wzór nie daje "etykiety użytkownika szczegółowe informacje, jak uzyskać najlepsze z odzieży. Że w pokrywie był najbardziej zwięzły, czytanie:
COMBAT WPR
1. Użyj chin-pasek do bezpiecznego powrotem zasłony na uszy.
Że w kitel był raczej bardziej skomplikowane:
COMBAT kitel
1. Smarować łącznika zamek z lekko naoliwione ściereczka do swobodnego przemieszczania się.
2. Jeśli snags zamek błyskawiczny, luzowania delikatnie. Nie używaj siły.
W ekstremalnych warunkach pogodowych maską może być noszona na cap walki. Ciepłe połączenie, to było jednak znacznie ograniczają użytkownika słuchu i dlatego skuteczność walki i bezpieczeństwa żołnierzy frontowych.
POGODA NA ZIMNO
1. Tie pasie ściągacz luźno przed zamknięciem łącznika zamek błyskawiczny.
2. Klapka z przodu przycisk dla dodatkowej ochrony.
3. Aby uzyskać dodatkowe ciepło dokręcić dole ściągacz krawędzi i mankiety.
4. Do wentylacji kopalń poluzować przewody i / lub otworzyć zamknięcie na zamek błyskawiczny.
HOOD
Dołącz kaptur przycisku na karku pod kołnierz i do przycisków pasek na ramię.
Zachować zimną krew. Nie przegrzewać
Kiedy połączenie kitel, wykładziny i inne części garderoby warstwowanie M1950 jednolitego wzoru same w sobie są niewystarczające "Parka-Middle", pod warunkiem ostatecznej warstwy zewnętrznej. Zainspirowany M1948 USA parka miała satyna bawełna zewnętrzna z tkaniny stos wewnętrzny, tym stosie przedłużony przez rękawy i do kaptur. Był jeden sznurek w pasie, dolna krawędź jest zabezpieczone długi "ogon Donkey", które upłynęły od tylnej krawędzi dolnej części garderoby, między udami użytkownika i przymocowane do dwóch przycisków umieszczony z przodu. Nie było wnętrze kieszeni, ale dwie duże kieszenie zostały umieszczone z przodu spódnicy niższe.
I suwak-over klapa burza zamknięty przed otwarciem. Rękawy zostały wzmocnione, jak na kitel, ale były zamknięte na mankiet przez pasek i układ zamka. Integralny kaptur można zamknąć w okolicach twarzy za pomocą drawcords, oddzielny przewód z tyłu służy do zmniejszenia większość kaptur podczas noszenia bez innych nakryć głowy.
Duży szczyt rozszerzone wokół kaptura, miał przewodowej zewnętrznej krawędzi, które mogą być kształtowane w okolicach twarzy, żeby wykluczyć, ale dziura w oddychaniu, lub odpowiednio do potrzeb użytkownika. Zamkniętą kartę w poprzek szyi za pomocą pętli tkaniny i hak metalu. Wszystkie przyciski używane w parka były dużej wielkości 3 cm pomoc w ich manipulacji rękawiczkach.
Skóra podeszwie iw pełni kolcami, "ładowania amunicji" służył w brytyjskiej armii w miarę dobrze przez wiele lat, rozwój obuwia przy niskim priorytetem w armii brytyjskiej. Chociaż patrząc na amerykańskich wzorów dla naszych ubrań byśmy zrobili dobrze, aby zbadała także buty wystawiane geograficznych. Bagażnik amunicja była jednak uznane za nieodpowiednie ich do Korei; ograniczone właściwości izolacyjne i cienką porowatą jedynym były słabe do stosowania w czasie zimy, ale angielski katastrofy orkisz w klimatach takich jak w Korei. Rozwiązanie dla projektantów zagorzałych była zmiana bootowania amunicji; stało się to przez zwiększenie cały boot, w odniesieniu do jego zakresu rozmiarów, umożliwiając grubości wkładka do noszenia z dodatkowych skarpetek. Podnoskiem została poszerzona i podwyższona, a gęsty przegrodowe gumy "Commando jedynym" została dodana. "Nowych" but był nazywany "Boot, CWW" (Cold Wet Weather) który, choć jest poprawa na buty amunicji nadal daleki od obuwia do wystawienia na siły amerykańskie w teatrze.
Martin J. Brayley
Post został pochwalony 0 razy
|
|
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
Grupy
Galerie
Rejestracja
Zaloguj się, by sprawdzić wiadomości
Zaloguj
